Það er von þegar fólk flytur úr landi.

Það ætti ekki að koma á óvart að þegar fólk flytur í stórum stíl frá landinu að það fækki á atvinnuleysisskrá.

Það er ekkert að gerast í atvinnumálum þannig að það mun enn fjölga þeim sem flytja burt og hverjir eru það sem flytja það eru þeir sem hafa réttindi svo sem iðnaðarmenn og háskólaborgarar unga fólkið fær ekki vinnu erlendis ef það hefur ekki einhver starfsréttindi.

Þetta getur leitt til þess að uppistaðan meðal atvinnulausra verður fólk sem ekki hefur neina skólagöng umfram skylduna og ef það lifnar yfir vinnumarkaðinum þá er ekki fólk til staðar að vinna þau störf. þannig getur myndast sjálfhelda í þessu ástandi.

Nú ekki batnar málið efa á að frysta laun þannig að þeir sem hafa menntun fá ekki laun sem eru í neinu samræmi við það sem gerist í kringum okkur þá fer það þó það hafi vinnu.

Hverjir eiga þá að greiða skattana ég bara spyr?

Atvinnulausum fækkaði í maí

Athugasemdir

[Júlíus Björnsson, 14.6.2010 kl. 23:44]

Erum við að tala um um 10% til 15% þjóðarinnar frá 2007. Sem betur er Ísland orðið svo mikið ráðstjórnarríki, að þeir sem ég þekki persónulega og hafa yfirgefið landið frá um 1980, finnst frelsið og virðing við eignarrétt almennings í hinum vestrænu lýðræðisríkjum, Himaríki miðað við Ísland vinstri flokkanna.     Hér eru meðalgreindir ólæsir uppskafningur vaðandi upp í allri stjórnsýslunni sem ætla að skapa fullt af lálaunastörfum og auka erlendar lántökur að hætti siðspilltra ríkja sem öll bjóða ódýrari launakostnað af náttúrulegum ástæðum. Engin þroskuð þjóð lánar undirmáls efnahagsgeiranum hér framar.

Land sem kann ekki að lán til 30 ára á 1. veðrétti til öruggra fastlaun greiðenda með 20% til 30% álagninu og telur sig hafa fundið upp neysluvaxtaverðtryggingu sem er grundvöllur allra þroskaðrar útlánastarfsemi og mikið á alda gömlum hefðum og siðum í þroskuð borgríkjum heims.

Það þarf heldur betur að uppfæra menntageirann hér.

Neysluverðtrygging er  ekki ríkisverndað grunn útlána veðbandformið sem er eini valkosturinn í boði til að flytja úr foreldrahúsum eftir 1982.

Þetta form er svokallað verðbóta [Nasty Prize í þýðingu Glitnis] með 120% raunvaxta kröfu minnst á 30 árum, fellur undir NegAm lánaflokka í þeim þroskuðu ríkjum sem hanna er löglegur á þá að hámarki í 5 ár.

Þetta er allstaðar ólöglegt annuity eða jafngreiðsluform í þroskuðum ríkjum.  Það eru greinlega ekki bara nýju Bankastjórar gervi vaxtaskattageirans sem þekkja ekki einföldust útlánstarfsemi sem þekki í heimi. Að lána í lengri tíma öruggt á með réttri álagningu. 20-30% ekki minnst 120% með væntingum um vaxandi raunvexti eða verðbólgu vöxt yfir 3,2%. 

Verðbætur og hámarks áhættu dreifing er ekki boðin almenningi í þroskuð borgum ríkjum. Þar gilda ennþá hefðbundin jafngreiðslu lán. Þar sem gjalddagafjöldin margfaldur með upphæðum mánaðargjaldanna er í samræmi við heildar láns og vaxta upphæðir sem samið var um í einkasamningi sem er ekki ríkistjórnareign.

Ég hef það eftir áreiðanlegum heimildum að H.Í sendi frá slíka óhæfu inn í banka frá um 1980 að erlendir bankar á megin landinu svöruðu þeim ekki í bréflegum viðskiptum.  Einnig sagði mætur Bankastjóri Búnaðarbanka þegar verðtrygging var sett ofan á hefðbundna verðtryggingar og áhættuvextir útlán [samkeppni grunnvöllur besti lánarinn græðir mest] þá væri allri hefðbundinni útlánastarfssemi gagnvart almenningi lokið hér á landi. Nú væri það bankanna að safna ofur raunvaxta húsbréfunum því ekkert lánsform gæti skilað minn áhættulausri ávöxtun.

Mig grunar að fíflin 20 árum síðar hafi ekki skilið hversvegna þessi veðsöfn voru óveðsett, enda vissu þeir ekki hvað hornsteinar siðmenntaðra borgara samfélaga merkir. Þessi 1. veðrétta lán eru litlu gulu hænur allra alvöru langtíma útlánastofnanna í þroskuðum ríkum. Þrautavarsjóðir alvöru Ríkisstjórna. Með 20% til 30% raunávöxtun plus verðtryggingvaxta á lántímanum ekki minnst 120% plus vertryggingar vextir eins og hér frá upptöku verðbóta. http://frontpage.simnet.is/uoden/negam/index.htm

Stóru öruggu lánin eru einföldust og þessi vegna tengjast þau ekki Háskólafræðum og flest allrar millistéttar fjölskyldur þroskaðra borgríkja þekkja sitt lán og sinna foreldra að minnst kosti.